Nigdy nie uważałem się za szczęściarza. Nigdy nie trafiłem w totka. Moja żona nie jest Miss Polonia. Tak samo nad wodą — łowiłem zwykle kilka sztuk, ale żeby jakieś spektakularne wyniki, to rzadko. A ostatnio nawet wcale.

Niedawno wybrałem się na trzy dni nad moją rzekę. Mam tam taką ulubioną miejscówkę, gdzie sandacze, sumy i kleniska... Postanowiłem, że w dzień będę spławikował lub spacerował spinningując. Noc chciałem poświęcić gruntówce, zasadzając się na sumy i sandacze.



Najpierw potrenowałem odrobinę łowienie batem. Złowiłem kilka drobnych rybek, które przeznaczyłem na nocne przynęty. Trafił się też całkiem niebrzydki japoniec. W pewnym momencie wypatrzyłem pod powierzchnią wody kilka większych ryb. To były klenie. Popłynęły w górę, gdzie schroniły się w cieniu wysokiej skarpy. Pewne siebie stały metr od brzegu. Zakradłem się cicho. Wyjrzałem zza zarośli - były. Ostrożnie zarzuciłem niewielką obrotówkę.



Branie było gwałtowne, ale nastąpiło kilka metrów od widzianych ryb. To złośliwy trzydziestak złapał moją błystkę i teraz chlapiąc po powierzchni przepłoszył skutecznie stadko lorbasów.
Przyszła noc, a z nią seria brań, których za nic nie mogłem zaciąć. Kiedy wyszedł księżyc i rzucił blade światło na moje wędki, odkryłem przyczynę moich nieudanych zacięć. To nietoperze, latające wybryki natury, zapomniały o swoich radarach i raz po raz zahaczały o moje żyłki. Do rana nie ruszyłem się w kierunku wędek. O świcie wyciągnąłem zestawy - haczyki były puste. Założyłem świeże przynęty i o dziwo po chwili nastąpiło branie. Kiedy zaciąłem, wiedziałem, że to ryba, po którą tu przyjechałem. Pompowałem ją powoli. Ryba pozwalała na to, ale przemieszczała się jednocześnie w kierunku głównego nurtu. Na środku rzeki zaczęła się szarpanina. Przestałem zwijać żyłkę. Ręce drżały mi coraz bardziej. I właśnie w tym momencie poczułem luz. Jakiś ptak przeleciał mi nad głową i roześmiał się szyderczo.
Postanowiłem odpocząć i zjeść śniadanie. Nie wiem, jak to się stało, że w torbie z kanapkami znalazło się tak dużo piachu. Zęby mi trzeszczały, nerwy puszczały, a ryby nie brały. Na szczęście bat z delikatnym zestawem okazał się skuteczną bronią na tutejszy białoryb. Moja siatka zaczęła pobłyski-wać srebrnymi i złotymi łuskami. Po południu wziąłem ponownie spinning i ruszyłem w górę rzeki. Znowu spotkałem stado wielkich kleni i, nie uwierzycie, znowu złowiłem trzydzie-staka. Kiedy wracałem, usłyszałem znajomy ptasi ni to jęk, ni to śmiech. Szedłem powoli, przyglądałem się rzece i jej brzegom, które jakby obniżyły się ostatnio. Ostatnio?! Rano jeszcze były wysokie! Teraz już biegłem. Krzesło, wędki i oczywiście siatka stały w wodzie. Siatka rozwiązana, a w niej tylko trzy leniuchy, które zaspały i nie uciekły, tak jak reszta rybiego bractwa.
Kolejna noc wcale nie przyniosła uspokojenia. Kosmate paskudy, którym nie wiadomo po co wyrosły skrzydła, popsuły mi resztki krwi. Poddałem się i poszedłem do namiotu. Ranek, tak piękny, tak rozświergotany, pachnący wodą i ziołami, miał być ostatnim na mojej „wielkiej wyprawie". Było tak wspaniale, że nawet piasek w kanapkach wydawał się mniej dokuczliwy. Rozglądałem się dookoła, popijając kawę. Nasłuchiwałem porannego koncertu ptaków. Nagle w moje uszy uderzył śmiech dochodzący gdzieś z pobliskich szuwarów. Odruchowo spojrzałem w kierunku wędek. Moje oczy zatrzymały się na siatce. Z kęsem bułki w ustach zamarłem. W mojej siatce pływał bezgłowy kleń, pół leszcza i jednooki karaś. Szczur? Wydra? Cholera wie.


Przyglądając się tym ogryzkom, czułem jak puszczają mi kolejne nerwy. W końcu puściły wszystkie. Postanowiłem zmienić hobby. Wędkarstwo było dla mnie w tym momencie synonimem tortur. Pozdro, andrew.