Kiedyś około 20 lat temu, (a może nawet więcej) pojechaliśmy z żoną (żona też miała kartę wędkarską) na ryby na parę dni, na zbiornik Łąka pod Pszczyną z namiotem. namiot rozbiliśmy w zatoczce w której do drugiego brzegu bylo około 50m. Zanęciłem łowisko zanętą leszczową około 8-10m od przeciwległego brzegu wchodząc do wody, (nie było głęboko - wzrostu mam 175 i idąc w niej woda sięgała mi do piersi), a żona mną 'kierowała" - w lewo, w prawo, dla mnie też zanęć! itd. Łowiliśmy na ciasto i pęczak.

Pięknie brały leszcze, takie od 40 do 60cm. Wiele brań bardzo agresywnych i ja i żona mieliśmy puste? Po prostu pingpong (kiedyś swingerów jeszcze nie było), mocno walił "do kija" i po zacięciu było pudło. Wyciągaliśmy pusty haczyk. Po dwóch dniach zabrakło nam rozrobionej zanęty, więc zamiast zanęty na sprężynę, (koszyki też jeszcze nie były znane, albo przynajmniej mało znane), założyłem ciasto z kaszy mannej, które zakładaliśmy na haczyk. (W międzyczasie namoczyłem zanętę). Po kilku minutach nastąpiło branie i jakie było moje wielkie zdziwienie, że po braniu bardzo agresywnym, na haku była przynęta, a ze sprężyny był odgryziony "KĘS". Od razu domyśliłem się, że to jest amur i zaraz skojarzyłem dlaczego mieliśmy tyle "pustych" brań. Nastawiliśmy się na połów leszczy i płoci, bo tej ryby jest tam najwięcej i mieliśmy pozakładane haczyki nr 8. Po tym ugryzionym kęsie natychmiast jedną wędkę u żony i jedną moją uzbroiłem w haki nr 1 i założyliśmy kulę ciasta wielkości czereśni. Ale niestety brań nie było. W czwartym dniu pobytu, bardzo późnym wieczorem około godziny 21 zaczął padać deszcz i zbierało się na burzę. Żona swoje wędki pozwijała i poszła schować się do namiotu. Ja
ubrałem się "przeciw-deszczowo" i postanowiłem troszkę jeszcze posiedzieć. Ale za chwilę burza "wybuchła" bardzo gwałtownie i to nad naszymi głowami. Następował błysk i zaraz! W tej samej sekundzie grzmot. Po prostu mieliśmy ją nad naszymi głowami. (W swoim życiu przeżyłem trzy takie burze). Wiedziałem ze słyszenia, że piorun uderza
w najwyżej położone punkty, a my na szczęście namiot mieliśmy rozbity pod mniejszym drzewem. Z uwagi na bardzo ulewny deszcz, błyski i grzmoty, szybko powyciągałem wędki z wody i położyłem je wzdłóż namiotu i szybko schowałem się do środka. Przez te błyski i grzmoty, które następowały bardzo szybko po sobie o zaśnięciu można było
zapomnieć. Nie jestem (Strachliwy", ale jeżeli ktoś przeżył burzę nad głową, to wie jak to wygląda i po plecach mogą cały czas przechodzić "ciarki", lub "mrówki". Nie do uwierzenia! ALE! Wszystko to trwało około 10-15 minut. Raptem zrobiło bardzo cichutko i na dodatek wyszedł księżyc!. Wyszedłem z namiotu, aby posprawdzać co i jak. Przede wszystkim musiałem go okopać, bo woda stała wszędzie. Było bardzo parno i bardzo ciepło. Przede wszystkim księżyc tak wszystko oświetlał, że było widno jak w dzień. Postanowiłem kontynuować wędkowanie, (żona już nie dała się namówić i poszła spać).



Zarzuciłem jedną wędkę. Na hak nr 1 założyłem kulę ciasta z kaszy mannej
wielkości orzecha włoskiego. Położyłem wędkę na podpórkach, ustawiłem na żyłce "bombkę z pingponga" i poszedłem po drugą wędkę za namiot. Jak się po nią schyliłem, (było to około 5 metrów) kątem oka zobaczyłem, że zarzucona wędka się "RUSZA" i po chwili podpórki się przechyliły i wędka zaczyna "uciekać" do wody. W ostatniej! Dosłownie,
w ostatniej chwili udało mi się dobiec do niej i ją chwycić, i zaciąć. Właściwie to już nie było zacięcie, tylko taki ruch bezwarunkowy, który imitował zacięcie. Poczułem bardzo silny opór i w kołowrotku wspaniale zagrał hamulec i żyłka pomału wysuwała się ze szpuli. Ale ! to trwało 3 może 5 minut i "Cwaniak" wyskoczył na około pół metra nad
powierzchnię wody, zwinął się w kółko i jak wpadł z powrotem do wody to zakończył ze mną walkę i "normalnie" się wypiął, a ja upadłem na mokrą ziemię, (taki stawiał opór). Ale w świetle księżyca zdążyłem go zobaczyć. Na pewno był mniejszy ode mnie. A na "oko" mógł mieć około półtora metra. Ale i tak byłem bardzo zadowolony, że chociaż przegrałem walkę, to przeżyłem fajną przygodę, oraz bardzo groźną burzę.


Te przeżycie bardzo dokładnie pamiętam do dzisiaj, a było to przecież kilkadziesiąt lat temu! P.S. Dzień wcześniej odwiedził nas kolega też wędkarz i jak mu powiedziałem, że na łowisku prawdopodobnie mamy amura to proponował nam założyć kotwiczki i na nie zakładać ciasto, Ale moim zdaniem i mojej żony też, było to, że dla ryby też trzeba dać szansę. (No i nie koniecznie przegrać z nią walkę). No ale cóż!?. Nigdy z żoną nie byliśmy mięsiarzami, a ryby do domu zabieraliśmy sporadycznie, i tylko wtedy jak mieliśmy "wielkie smaki", lub wtedy, gdy ryba wskazywała, że nie przeżyje naszej wspólnej walki. Przede wszystkim zawsze chodziło nam o walkę z "rybką", a potem dopiero o "mięsko".
Następnym razem może my będziemy lepsi i wygramy walkę z "Cwaniakiem", lub jakimś innym kolosem i porobimy sobie kilka fajnych zdjęć.