Pewnie nikomu nie jest obcy następujący obrazek:
Jezioro przed świtem. Tafla spokojna niezmącona wygląda jak lustro. Nad jej powierzchnią kłębią się tumany lekkiej mgły.


Pod wyspą pojawiają się drobne oczka oznaczające żerującą pod powierzchnią drobnicę. Nagle ciszę zakłóca głośne bulgotanie. Drobnica ucieka gdzie tylko się da wyskakując z wody - tak to okonie rozpoczynają swój zbójecki taniec.



Widowisko piękne i zachwyca każdego wędkarza. Jednak to co opisałem są tylko już coraz rzadziej spotykanymi okolicznościami przyrody nad jeziorem. Przechodząc do głównego celu naszych jeziorowych wypraw, którym są okonie - opiszę, że w takich momentach można nałowić ich najwięcej.

Gama przynęt na okonia jest bogata od kilkucentymetrowych gum, ripperów, kopytek przez obrotówki, małe wahadłówki do małych woblerków.



Taktyka połowu podczas okoniowych wariactw jest prosta. Rzucamy przynętę w okolicę zaobserwowanej kipieli. Odczekujemy chwilę aż opadnie, zamykamy kabłąk. Jeśli już nie siedzi na przynęcie okoń to dość szybko prowadzimy ją do siebie. Z reguły po kilku, kilkunastu zakręceniach korbką czujemy branie. Następnie zacinamy i dalej już wszyscy wiedzą.



Niestety głośne okoniowe zabawy należą do coraz większych rzadkości nad polskimi jeziorami. Dlatego często trzeba szukać garbusów "na ślepo". Dobrymi miejscami są ostre stoki podwodnych górek, zatopione drzewa, krzewy, czy pomosty. Ja nad swoim jeziorem mam ulubione miejsce niedaleko wyspy. Tam dno jeziora układa się w ostro opadającą ku sporej głębi rynnę. Dodatkowo usłane kamieniami stoki są znakomitą ostoją 30-40 centymetrowych garbusów, które bardzo rzadko zdradzają swą obecność na powierzchni.



Takie garbusy nie odpuszczają prowadzonej agresywnymi skokami gumie. Jednak gust garbusów jest bardzo zmienny i trzeba się nieźle nagimastykować z doborem przynęty i jej koloru. Ważny jest też sposób jej prowadzenia. Nie zawsze energiczne szarpanie jest najskuteczniejsze. Moimi ulubionymi są twistery i kopytka w kolorach biały z czerwoną główką lub motoroil w słoneczne dni. Kolory herbaty i motoroil są skuteczne gdy wiemy że w danym łowisku okonie odżywiają się rakami.



Ostrożność okoni wymusza na mnie stosowanie cienkich żyłek od 0.16 - 0.20mm. Brak oznak przywiązania do danej przynęty czyni okonie interesującymi, dlatego dużą część wakacyjnego czasu poświęcam łowieniu tych ryb.

W dziewięciu przypadkach na dziesięć okonia poszukujemy w pobliżu dna. Zakładając je­szcze, że używamy do tego przynęt małych i śĂ‚Ĺ“rednich, musimy łowić na cienką żyłkę. Średnica 0,16 mm powin­na wystarczyć do wyholowa­nia nawet okazałych garbu­sów. Jeżeli nie nastawiamy się na okazy, dobrze jest używać jeszcze cieńszej żyłki. Na solidniej­szym zestawie przynęty będą zdecy­dowanie gorzej pracowały, a w dodat­ku będą wynoszone ku powierzchni.



Jeszcze jedną zaletą cienkich linek jest ich rozciągliwość. Okonie są silne i dobrze zbudowane, ale ich wargi są bardzo kruche. Dlatego często spinają się w trakcie holowania. Zwykle ko­twiczka nie wypada z rybiego pyska, tylko po prostu go przecina. Z tego po­wodu odradzam stosowanie plecionek.

Aby zestaw był jeszcze bardziej elastyczny, okoniowy kij powinien być miękki i delikatny. Chociaż niektórzy używają wklejanek i pickerów, to jednak uważam, że wędka o pełnej
akcji jest zdecydowanie lepsza.

Nie wiem dlaczego wędkarze uparli się na delikatne kołowrotki. Zestaw rzeczywiście wygląda zgrabniej i łatwiej sięgnąć palcem po żyłkę ale poza tym nie ma zalet. Kołowrotki z dużą szpulą wolniej zwijają żyłkę i łatwiej się nimi zarzuca co przy połowie małymi i lekkimi przynętami jest ważne.



Więcej podstawowych informacji o okoniach w artykule "Sposób na okonia"