Pofałdowane dno, stoki podwodnych górek, okolice powalonych do wody drzew, muliste głęboczki o minimum czterometrowej głębokości będą areną leniwych zmagań z leszczem. Leszczowe mormyszkowanie jako żywo przypomina łowienie na wędkę spławikową, tyle że wskaźnikiem brań jest nie tylko spławik ale i wyjątkowo miękki kiwok połączony żyłką z dużą płaską mormyszką.



Tak dobrany zestaw, już na pierwszy rzut oka, sugeruje sposób prowadzenia przynęty. Kto raz spróbował, już wie, że jedynym z możliwych rozwiązań jest niezbyt delikatne, mające za zadanie wzbudzenie dennych osadów, kładzenie przynęty na dno, krótka chwila oczekiwania i delikatne uniesienie mormyszki, równie subtelne potrząśnięcie przynętą i powrót na dno. Leszcz to lubi, niemniej są takie dni, gdy na nic zdadzą się standardowe sposoby postępowania i nawet największe łopaty gustują w mormyszkowej drobnicy uzbrojonej co najmniej czterema ochotkami.



Malutkie wolframowe mormyszki także pozwalają łowić głęboko pod lodem, wymagają jednak zmiany używanej dotychczas czternastki na żyłkę o grubościach od 0,10 do 0,12 mm. Cieniej nie radzę. Pajęczyny zostawmy wyczynowcom i dalej zajmijmy się poszukiwaniem prawdziwych okazów.
Leszczową sieczkę, najczęściej spotykaną na wszelkiego rodzaju łowiskach, zacinaliśmy już w środku zimy, teraz przyszedł czas na duże i bardzo duże ryby. Jedną z największych przeszkód w dotarciu do okazów jest „wędkarski instynkt stadny", zamieniający wiele łowisk w iście pingwinie wiece.
Nęcenie leszczy jest o tej porze roku rzeczą wtórną, po prostu nie ma takiej
możliwości, by zwabić je do przerębla z odległości kilkudziesięciu metrów.



Nęcimy, by przytrzymać je na dłużej, nie sycącą i bardzo drobno zmieloną zanętą, z minimalnym dodatkiem przynęty. Nawet jeśli jest nią serek topiony czy czerwone robaki. Doskonałym, a rzadko stosowanym sposobem jest nęcenie zapachowe, za pomocą atraktora umieszczonego w rozpuszczalnych kapsułkach. Trzeba jednak pamiętać o tym, że kapsułki pływają i jeśli nie zabierzemy ze sobą trochę nitki i nie znajdziemy kilku kamyków, cała zabawa na nic.


Na zakończenie kilka słów o najprzyjemniejszym, czyli o braniu i holu leszcza. Każde przytrzymanie, pociągniecie w dół czy wyprostowanie się kiwoka należy kwitować szybkim, lecz nie siłowym zacięciem. Brania mogą następować zarówno podczas przebywania mormyszki w toni, jak i podczas spoczywania przynęty na dnie. W tym drugim przypadku ciężko jest zauważyć atak ryby i właściwie jesteśmy skazani na ograniczenie zalegania wabika do najwyżej jednej, dwóch sekund i dopiero po nienaturalnym zachowywaniu się kiwoka w czasie podnoszenia przynęty z dna tniemy najszybciej jak można.
Hol nie może być chaotycznym wyrywaniem zdobyczy z wody, a rozważną walką za pomocą kija i sprzęgła kołowrotka, rozpoczynaną dopiero po zorientowaniu się w wielkości zaciętej ryby.



Bywa i tak, że łagodny dotychczas leszcz zamienia się w bezwzględnego drapieżcę i znacznie chętniej niż mormyszkę atakuje błystki podlodowe. Nie są to jednak znane wszystkim typowo okoniowe błysteczki, lecz ich znacznie bardziej wygięte i dużo lżejsze odpowiedniki, prowadzone na wędce wyposażonej w kiwok.
Prowadzenie przynęty także ma swoją specyfikę i polega na dość energicznym poderwaniu blaszki na najwyżej piętnaście centymetrów w górę, tak by po znalezieniu się w najwyższym punkcie utożyta się poziomo w wodzie i odjechała jak najdalej od przerębla na mocno zluzowanej żyłce. Dopiero potem następuje iowna część jej ruchu, czyli wyrównywanie do pionu i powrót pod przerębel.


Leciutka i mocno wykrępowana błystka czyni to bardzo powoli zygzakując i obracając się wokół własnej osi. Nie śpieszmy się więc z następnym poderwaniem. Uzbrojenie kotwiczki w jedną lub dwie ochotki nie spowoduje dramatycznego pogorszenia pracy błystki, a uczyni ją bardziej atrakcyjną. Życzę powodzenia w podlodowych połowach. Pozdrawiam Dominik.