Wakacje zwykle spędzam nad jeziorami. W trakcie letnich upałów nie zawsze chce mi się ganiać za sandaczami. Okonie są leniwe i nie chcą atakować gumek lub obrotówek. Nie żeruje płoć. A na szczupaczki trzeba wypływać bardzo wcześnie rano na co rzadko mam ochotę. Ale zawsze mam swoją czerwono-złotą, jeziorową rybkę pocieszenia - krasnopiórkę.


Gdzie można ją znaleźć? Jednym zdaniem można powiedzieć, że jest wszędzie, gdzie jest płytko, a dno porośnięte jest łanami podwodnej i wynurzonej roślinności. Rybę tę zlokalizować możemy bez kłopotu. Aby ją znaleźć, należy wypłynąć na wodę z samego rana lub wieczorem, a w każdym razie wtedy, gdy powietrze „stoi", a tafli jeziora nie mąci żadna falka. Wpływamy najlepiej w jakąś płytką, otoczoną wianuszkiem trzcin zatoczkę lub jeśli takowej akurat w naszym jeziorze nie ma, w pasie trzcin wyszukujemy pierwszą lepszą "łysinę" - czyli blat pośród roślinności.



Zatrzymujemy łódź kilka metrów przed trzcinami. Teraz musimy spokojnie zaczekać. Obserwujmy to, co się dzieje na wodzie. Popatrzmy na skraj trzcin... Po kilku, kilkunastu zaledwie minutach na pewno zauważymy, że trzciny zaczynają się dziwnie zachowywać. Ich łodygi, mimo że nie ma wiatru, drgają. Zeschłe, a zanurzone w wodzie liście zaczynają bez widocznego powodu podskakiwać i delikatnie przesuwać się po jej tafli. Owo drganie będzie świadczyło o tym, że między nimi grasują, uganiając się za niewielkimi żyjątkami lub glonami, jakieś ryby. A gdy nad wodą zaczną pojawiać się wieczorne owady (ćmy, chruściki, małe jętki) i na spokojnej dotychczas tafli pojawią się pierwsze oczka - możemy mieć pewność - to wzdręgi albo inaczej krasnopióry zaczynają swój wieczorny taniec.



Ryby mamy już zlokalizowane, teraz możemy zastanowić się, jak je łowić. W swojej wędkarskiej karierze łowiłem je wszystkimi metodami wędkarskimi. Szelmenckie krasnopióry znakomicie brały na imitacje małych chruścików. Parę lat temu w jednym z malutkich jezior leżących w okolicy Mrągowa z pasją atakowały moje małe obrotówki, prowadzone płytko i bardzo wolno pomiędzy liśćmi strzałki wodnej oraz grążeli. Jednak najlepszym i najskuteczniejszym sposobem jest łowienie tych ryb wędką ze spławikiem lub kulą wodną na przynęty roślinne: kukurydzę i tę zwykłą z puszki, i tę wędkarską, barwioną, zwykłe ciasto - nieważne czy to z kaszy mannej, czy też z mąki pszennej, a także na miąższ z bułki lub chleba.

Czy nęcę krasnopióry? Odpowiem: to zależy. Jeśli żerują one wewnątrz trzcin, to zawsze sypię kilka przynęt, na którą łowię. Jeśli zaś żerują na wolnej wodzie od zaczepów - nie nęcę.



Krasnopióra jest, moim zdaniem, rybą raczej mało płochliwą, żarłoczną i bardzo waleczną. W związku z tym sprzęt, który potrzebujemy do jej łowienia, nie musi być nadzwyczaj delikatny i „fachowy". Nie musi być to wcale droga angielska odległościówka. Ważne, by wędzisko było na tyle długie i mocne, a żyłka na tyle cienka, by można było dość daleko podać przynętę. Krasnopiórowy zestaw musi być na tyle wytrzymały, żeby pozwolił na przytrzymanie szalejącej po zacięciu i niechybnie dążącej do wpłynięcia w najpaskudniejsze zaczepy ryby...



Cóż, nałowiliśmy krasnopiór całą siatkę. No i co teraz z nimi zrobić? Ja po prostu je wypuszczam, ale znam takich, którzy ryby te wędzą. I moim zdaniem jest to jedyny sposób na spożytkowanie ich wyjątkowo ościstego i paskudnego mięsa. Dlatego mam prośbę - gdy na połowie wzdręg zaspokoiliście już swe wędkarskie pragnienia walki, to jeśli już chcecie zabrać jakąś rybę na wieczornego grilla - bierzcie, ale wybierajcie z umiarem kilka sztuk.