Sprzęt na zimową płoć jest bardzo podobny jak na leszcza, który został opisany tu. Różni się grubością żyłki i twardością kiwoka. Najlepsza będzie żyłka o średnicach 0,10 - 0,12 mm. Kiwok powinien być subtelniejszy i bardziej sprężysty. Pozwoli to znacznie czytelniej odbierać brania trwające krócej od leszczowych oraz ułatwi pracę przynętą. Płoć, choć także lubi „leszczowe mieszanie" w dnie, potrafi z nie mniejszym smakiem interesować się wprawioną w drgania mormyszką.



Oczywiście nie ma tu mowy o przysłowiowych „trzystu drganiach na minutę".
Połowa, a nawet czwarta część w zupełności wystarczy, bo nie w częstotliwości, a w najmniejszej z możliwych amplitudzie drgań przynęty tkwi tajemnica skuteczności poczynań.



Malutkie, wolframowe lub ołowiane mormyszki najczęściej są malowane na kolor czarny lub ciemnobrązowy, zaś pasjonaci lodowego wędkarstwa często dodają do standardowej barwy biały lub srebrny akcencik, mający upodobnić przynętę do uwielbianego przez płocie ziarna konopi.



Przeręblowe nęcenie płoci niewiele różni się od już opisanego. Oczywiście można by dyskutować o skuteczności dodawanych do bazy atraktorów, o wyższości zapachu konopi nad nostrzykiem czy krwią, jest to jednak pewnego rodzaju pułapka, w którą można wpaść już na sąsiednim zbiorniku, wymagającym innej kompozycji zanęty. O tej porze roku płoć zaczyna grupować się w płytszych częściach zbiornika.




Najczęściej są nimi fragmenty dna obfitujące w resztki zeszłorocznej roślinności, krawędzie rozległych trzcinowisk, szczyty i stoki podwodnych górek oraz strome spady ławicy przybrzeżnej. Tam też należy jej szukać. Życzę powodzenia. Pozdrawiam Dominik.